Sen hep gülmeyi severdin. Aydınlığı doğururdu her kahkahan. Kovardı karanlıkları başucumuzdan. Her soruya öyle yanıt düşünmezdin saatlerce, Harikalar yaratmaya çabalamazdın.
Sen, hep gülmeyi severdin. Umutsuzluk en büyük düşmanındı; kin, nefret… Sende bir tılsım vardı kimselerin çözemediği. Ellerin bahar kokardı, ya yüzün? İçimi ısıtırdı bir tek sözün. Dağılırdı dünyanın rezillikleri o çocuk bakışınla. Bir gelişin vardı… Yalnızlık üstüne söylenmiş bütün sözleri yabana atardın Güya “Yalnızlık güzelmiş; insan yalnızken de yaşarmış.”
Sen, hep gülmeyi severdin. İyiydin, hoştun, cesurdun. Kim bilir neler düşünürdün her dalışında? Aklın Uzaklarda mıydı yoksa? Kimseler kestiremezdi kimin için ağladığını. Yadırgardın hayallerimi, hayal kurmazdın. Gerçekçiydin; gerçekleri yaşardın. Şarkılar söylerdin baharı karşılarken, Yolculardın kalbini başka kalplere. Bir elinde dün, öbür elinde yarın. Adımlarını sağlam atardın.
Sen, hep gülmeyi severdin. Öyle güzel sözler bulma gayesinde değildin. Gözlerinden okunurdu sevgilerin. Neden aramazdın her şeyin altında. Hiçbir şey için geç kalmazdın. Bir şeyleri yaşardın yarım bırakmadan. Bazen çocuktun; şımarık, haşarı, oldukça sevimli. Bazen arkadaştın; dosttun, yoldaştın. Bazen sevgiliydin; aşktın, mutluluktun, umuttun. Ama her zaman en yürekli yürektin.
Sen, hep gülmeyi severdin. Taa uzaklardan duyulurdu gür sesin. Örterdi tüm suçlarını gözlerin. Bir meydan okuyuşun vardı hayata, düzene… Bir karşı koyuşun vardı sevgisizliğe. Al benden de o kadar… “Helâl olsun! ” diye tempo tutmak gelirdi içimden. Ellerinle, saçlarıma dokunduğun vakit, yaşam sanki dururdu. Zaman seni vururdu. Damarlarıma işlerdin. Seni kimseler anlayamazdı kolay kolay, Kimselere benzemezdi yüreğin. Biliyorum, senin de korkuların vardı zaman zaman; herkesten gizlediğin.
Sen, hep gülmeyi severdin. Senin önünde durmazdı engeller. Yırtardı karanlıkları gözlerinin aydınlığı. Eritirdi buzları yüreğinin yangını. Çözerdi tüm bilmeceleri bir çift bakışın. Saçların, gözlerin, ellerin… Bizi uçurumlardan kurtarırdı. Yalnız bana değil, herkese gülerdin.
Sen, hep gülmeyi severdin. Ağlamak, senin karakterin değildi. Hüzünleri eritirdin avuçlarında. Sevinçleri kucaklardın gün doğumunda. Umudu yazardın berrak akşamlara.
Sen, sevmeyi bilirdin. Sende anlamını yitirmezdi sevdalar, aşklar. Kaygılar mesafelerce uzağındaydı. Cennete dönerdi bastığın her yer. Sen güzdün, kıştın, bahardın, yazdın. Hâlâ da benim için öylesin. Sana gülmek yakışır. Bırak, gülsün gözlerin.
Hasibe Gezgin
